Nasıl karar verdim?

”Evlat edinmeye nasıl karar verdim?”
Herkesin bu yolda dinamikleri farklı olacağı gibi ben de kendi yolculuğumu anlatmak istiyorum. Bir çok yaşanmışlıklar oldu elbet de… Beni ise son olarak tetikleyen olay gönüllü annelik yapmaya çalıştığım sevgi evinde her hafta aile yanına yerleştirilen çocuklardı.

Evliliğimizde 4 yılı dolduralı bir kaç ay oluyordu; biyolojik olarak çocuk sahibi olmak için tedavileri artık bırakmıştık. Bu geçen süre bizi psikolojik olarak da maddi olarak da fazlasıyla yıpratmıştı. Daha fazla zamanımızı, enerjimizi, sağlığımızı, maddi imkanlarımızı tedavilerle harcamak istemedik. Kendimizce elimizden gelen uğraşı da fazlasıyla vermiştik; “ee olmuyorsa da artık nasip”dedik.

Tabii benim çocuklara olan sevgim dinmek bilmiyordu(tabii o zamanlar bu sevginin dinen bir şey olmadığını da bilmiyordum). Annesi babası olan çocuklara bu yakınlığımı göstermem “ya bak çocuğu yok, işte o yüzden böyle bizimkileri seviyor. Yazık sevsin, ona da verin kucaklasın…” , “çocukları fazla ilgi gösteriyorsun aileleri yanlış anlayabilir” gibi sözler, düşünceler ve uyarılara maruz kalınca bunun böyle olmayacağını da anladım.

Oysa ben çocukları her zaman zaten çok seven oldum; her yaşımda… Evet, bir çocuğa anne olamayışımla birlikte duyduğum sevgi biraz daha katmerlenmiş olabilirdi.

”Ne yapabilirim?”diye sorgularken faydalı da olabileceğim bir çalışma içine girmeyi düşündüm ve yuvada, şimdiki adıyla sevgi evinde, çocuklarla ne yapabilirsem; oyun oynamak olur, saçını taramak olur, yemek yedirmek olur gönüllü olarak anne olabilirim dedim.
Ve çevremde tüm yuvaları arayıp bu konuda gönüllü olduğumu söyledim. Aldığım cevaplar;yuvanın böyle bir uygulamasının olmadığını, sadece ziyaretçi saatleri olduğu günlerde gelip görebileceğimdi (tabii o zamanlarda bu gönüllülük işlerinin de böyle telefon açtım haydi beni alın, diye olmayacağını da bilmiyorum. Kimim ki ben, telefon açan görmedikleri birisine çocuk emanet etsinler. Haklılar!)

Birgün bir arkadaşımla konuşurken yuvada olduğunu söyledi. Ben de durumumdan bahsettim; istiyorsan gel senin için de görüşelim dedi.

Durur muyum, heyecanla o günü bekledim ve gittim. Ama nasip o ya; zaten kendi bünyelerinde gönüllüğü kaldırma kararı almışlar, tüm gönüllü olarak gelenleri de iptal edeceklerini o gün arkadaşımla öğrendik.

O gün sadece görüşmeye gitmedim. Öncesinde yarım saatlik bir ziyaretçi saati vardı, erken gidip çocukları da görmüştüm. Ellerini tuttum, bahçeyi dolaştım, parka gidip salıncakta salladım, bana “anne” dediler…
Olacağına dair kendimi o kadar hazırlamıştım ki, olmaması için ne olabilirdi; işte anca uygulama kalkabilirdi ve o da olmuştu!

O günden sonra çocukları bırakamadım; 30 dakikalık o sürede kurmaya çalıştığımız bağlar için, bir gelmiş bir gelmemiş olmamak için her hafta gitmeye de davam ettim. İple çektim, özlem duydum, hayallerini kurdum… Bir çok çocuğun annesi oluvermiştim, benden mutlusu yoktu. Sıkıntı ise yarım saatin bize yetmeyişi ve onları bırakıp gelmemdi.
Sonra çocuklar eksilmeye başladı. “Nerede?” sorumun cevabı ise “Koruyucu Aile yanına yerleştirildi, artık onun bir ailesi var” oluyordu. Koruyucu aile detayda nasıl olunuyor bilmiyordum. Anladığım; çocuklar artık sürekli bir aile yanında büyüyordu. Haftalardır gidip gelmelerim;kısacık zamanda (30dk) hiç bir çocukla tam sağlıklı bir iletişim kuramamam düşünülünce sürekli bir aile olmak ve evde birebir bakım vermek çok mantıklıydı. “Neden bir çocuğa ben de anne olmayayım, sadece belirli günler ve saatler yerine 7/24 yanında olmayayım ki? Nasıl olur da biz bunu daha önce düşünemedik?Nasıl düşünemedik?! Biz de koruyucu aile olmalıyız hemen “ diyerek kendi kendime karar verdim ve uça uça eve gittim;koruyucu aile nasıl olunur diye araştırmaya başladım.

(Kendi kendime dedim çünkü benim karar verdiğim noktaydı. Eşimin karar vermesini de ayrıca uzunca anlatmak konuşmak isterim.)

Kısa süre sonra da başvuruya gittik;evlat edinmeye uygun görüldük, başvurumuz alındı.

Peki ya sizler nasıl bir çocuğa aile olmaya karar verdiniz? Sizi tetikleyen son çıkış noktası ne oldu? Nereden duydunuz? Birileri mi söyledi? Ne zaman ‘tamam biz bir çocuğa aile olabiliriz’ dediniz?