Altı

Haberi aldığimdan beri zaman geçmiyor. Tamamen durdu mu ne?!
Sığmadım hiç bir yere…
Saat şuan 2:52.
Herşey yolunda giderse sabah (yani artık saat itibariyle bugün oldu) öğleden sonra kucağıma alıp koklayacağım, gözlerine bakacağım.
Artık sadece saatler kaldı.

Gecenin bu karanlığında, güneşi beklerken yazmak istedim. Ama ellerim titriyor heyecandan. Yazmak zor, çok zor.
Milyon tane de düşünce geçiyor kafamdan. Yetişemiyorum.

Hayal ettikçe uyuyamıyorum da…
Uyku tutmuyor…
Nasıl tutsun!
…
…
…
Bugün ayın altısı olmuş!!!
İnanamıyorum!
Nasıl farketmemişim!

Altısında doğdum.
Altısında sevdim.
Altısında kaybettim ilk bebeğimi.

Evet bugün de 6!

6 nisan ve ben bugün bebeğimi görmeye gideceğim, ona kavuşmaya gideceğim!
Tam da bugün!
Şimdi daha çok inanıyorum ki, biliyorum ki o bebek benim/bizim bebeğimiz.

Artık hiç sabah olmaz!
…
…
…
Nasıl hisler bunlar?
Heyecanlıyım, sevinçliyim, şaşkınım, meraklıyım…
Bir çok duygu var.
Ne hissedeceğim, ne düşüneceğim; karma karışığım.
Bir yanım da ürkek, korkak, endişeli…
Ya…
Ya…
Dilim varmıyor bile…
Artık olumsuz şeyleri düşünmek istemiyorum.
Olumsuzlukları istemiyorum!
Sadece deliler gibi haykırmak istiyorum:
Rabbim bugün beni, bir yavruya anne yapıyor.
Anne oluyorum.
Anne!

Kalbim ağrıyor.
Ağrı mı onu da bilmiyorum ya, şuan birşey bilmiyorum galiba.
Zamanla beraber aklımda durdu!

Kalbiyolojik gebeliğin son saatleri
Doğum yaklaştı; kalbiyolojik doğum.
Gel artık bebeğim.
Annen baban çok bekledi seni.

Benim bebeğim şuan bir yerlerde ve nefes alıp veriyor bensiz.
Kalbim çıkacak!
Şuan uyuyor mu, ne yapıyor acaba?
Belki de uyandı mamasını içiyordur.
Geleceğimi hissetti mi ?

Baharda gel yaza kalma, bekletme beni demiştim.
Sesimi mi duydu ki?

Bu sefer bir rüya ya da hayal değil, değil mi?
Yok yok gerçeğim!
Bir cimcireyim bakayım…
Çok gerçek!

Yazım da en az ben kadar karışık oldu.
Olsun.

Uyumayı denemeliyim. Daha hızlı akmalı zaman. Bir an önce gündüz olmalı.

6 Nisan 2017 Perşembe

Saat gece 3 – 4 arası