3 kardeş doğurayazdı, benim bu yumru kadar kalbim

Daha evliliğimizin 2. yılındaydık. Artık bir çocuğumuz olsa ne güzel olur dediğimiz zamanlar. Komşuda oturuyorum, dedi ki: “Bir aile var, anne baba kazada vefat etmiş. 3 kardeş orta da kalmış, bakanları yokmuş. Bir aile sahiplense keşke… Ama üçünü de birden kimse istemiyor ki, kardeşleri ayıracaklar mecbur bu gidişte”dedi.

Koştum geldim içim yana yana, eşime durumu anlattım.
“Bizim evlatlarımız olsunlar mı, hem kardeşler ayrılmaz.” dedim…
“Yapabilir miyiz ki, 3 çocuğun bakımını halledebilir miyiz!? Çocuğumuz da olursa 4 tane olacak” dedi…
(Tabii o da benden onay bekliyor:)
“Allah yardım eder, zaten biri biraz ufakmış, o biraz daha fazla bakım ister, diğerleri okuluna gider gelir. Az daha büyük tencerede yemek yaparım, çamaşır bulaşık zaten makinalar yıkıyor, olur biter. Zaten şuan ihtiyaçları bakım değil ki, sevgi; Aile olmak, kardeşlerinden ayrılmadan beraber olmak… Düşünsene akşamları oturur, muhabbet ederiz. Kitap okuruz… Oyun oynarız, geçer işte bir şekilde.
Bir de kardeş kaybı yaşamasınlar, bunun acısını eklemesinler acılarına. 4 tane olursa da 4 tane olur:) Ne güzel değil mi 🙂 ” dedim gözlerim parlaya parlaya…
“İyi o zaman, haber ver bizim çocuklarımız olsun, aile olalım onlara. Başka türlüsü de bize yakışmaz zaten”dedi…

Gece uyuyamadım…
Sabah kalkıp kızlarımı hazırlayıp okula gönderdiğimi hayal ettim, saçlarını örerim, öper yollarım. Sonra yemeği hazırlamalıydım. İşlerimi onlar gelene kadar halletmeliydim ki gelince bolca vakit geçirelim. Ee bir de ufaklık oğlum var… Vaktimi çok iyi planlamalıydım.
Sonra kızların okuldan geldiği an… İşte beraber sofra kurarız falan… Yemek yeriz. Biraz neler yaptılar konuşuruz. Dersleri falan yaparlar… Akşam mısır patlatırız. Kucağıma yatırırım. Ama üç çocuğu nasıl yatıracağım ki, 2 dizim var hihihi 🙂 Bak şimdi, hemen çözüm bulmalıyım 🙂
Sarılırım, koklarım. İsterlerse abla, isterlerse anne olurum… Onlar nasıl isterse…
Belki bir gün, bana anne derler ya! Niye olmasın ki! Çok isterim ben… Nasıl istemeyeyim…
Bir anda 3 çocuğumuz olacak, Allah’ım ne güzel bereket. Bedenim değil ama kalbim üç çocuk doğuracak!
Diye bir sürü şey düşüne düşüne en sonunda uyuya kalmışım.

Sabah komşuya gittim, dedim “biz, ailesi olmak istiyoruz çocukların”.
“Üçünün de mi?” dedi, şaşkın…
“Evet, üçünün de… Ayıramayız kardeşleri.”
Sonra işte haber gönderdiler. Cevap bekliyoruz. Ben hep onları düşünüyorum. Konuştuğumuz konu hep onlar.
Haber geldi:”Çok gençsiniz, tecrübesizsiniz yapamazsınız 3 çocuk birden. Küçüğü bir aileye vermişler zaten. Büyüklere de akrabalar bakacakmış”dediler…
Üç evladımı birden kaybettim an :'(
“Yapardık biz… Yapardık…Niye küçüğünü ayırmışlar ona da akrabalar baksaydı o zaman”dedim. Biraz kalbim kırık, biraz kızgınım. Ağlamamak için zor duruyorum… Bir yandan da, en azından akrabalarının yanındalar diye düşünüyorum.
“Hayırlısı” dedim…

Döndüm geldim, içim çıkana kadar ağladım…
Hayırlısı dedik…
Hayırlısı.

Ve ben onları hiç unutmadım…
Sağlıklı, mutlusunuzdur inşaAllah